Бир университетда талабаларнинг бири математика асослари фанидан лекцияга келди ва залнинг охирига бориб ўтирди. Сўнг кўп ўтмай унга уйқу ғолиб келиб ўша жойида уйқуга кетди. Лекция охирида талабаларнинг овозидан уйғониб, доскага қаради. Доктор доскага иккита масалани ёзганини кўрибоқ тезда дафтарига кўчириб олди ва залдан чиқиб кетди.
Уйига қайтгач масалани ечиш борасида фикр юрита бошлади. Бу икки масалани ечиш анчайин қийин эди.
Шу сабабли Университет кутубхонасига борди ва ўзига керакли қўлламмаларни олди.
Тўрт кундан кейин фақатгина биринчи масаланигина ечишга муваффақ бўлди. У манашу қийин вазифани берган муаллимидан норози эди.
Навбатдаги математика лекцияси куни талаба устозини олдига бориб, устозига фақатгина биринчи масаланигина еча олганини, бунинг учун тўрт кун вақт сарфлаганини айтди ва иккинчи масалани ечиш учун қўшимча муҳлат беришлигини сўради.
Устози бундан ажабланди ва ўқувчисига талабаларга ҳеч қандай вазифа бермаганлиги , ўша доскага ёзилган икки масала эса илм-фан ҳалигача ечишга ожиз бўлган масалаларга мисол эканлигини айтди.
Айнан манашу масалани ечишлик иложсиз эканлиги тўғрисидаги салбий қаноатланиш кўплаб олимларни бу борасида фикрламасликка ундар эди. Агар ўша талаба уйғоқ бўлиб, дарсни эшитганда эди, бу масалани еча олмаслиги мумкин эди.
Албатта инсонга Аллоҳ томонидан берилган илм-таффакур кўп нарсаларга қодир.
“Менга ҳаётни ўргатган қиссалар” китобидан “Кўкалдош” ўрта махсус ислом билим юрти 3-курс талабаси Алижонов Шерозбек таржимаси
